Ikaw—ang langsa
nagapabilin sa lawas—sa pamangkot sa kamatayon
sang imo amay. Hapos lang sadto
ang makadakop sa dagat
sang mga ginputos nga bangkay kag nagadamo
ang nagapundok sa tapangko ninyo
agod makibalita.
Ikaw, sa hunahuna—ara gihapon
nga nagapabilin ang langsa bisan mauga
ang mga sinsilyo ukon bisan kapila
hugasan ang bulutangan sang mga balaligya. Indi ikatingala
nga indi ini maurot bisan madala
papuli sa balay sang mga manogbakal.
Imo nakita ang mga balud
nga nagkurinot sa agtang sang namangkot kag imo
nadumduman nga isa ka lang
bata nga napatyan sang gingikanan. Ginhambal mo na lang
nga kinahanglan na nimo manira.
Lansa
Ikaw—ang lansa,
nananatili sa katawan—sa tanong sa kamatayan
ng iyong ama. Madali lamang noon
ang makahuli sa dagat
ng mga binalot na bangkay at dumarami
ang nag-uumpukan sa inyong puwesto
upang makibalita.
Ikaw, sa isipan—nariyan pa ring
nananatili ang lansa kahit na matuyo
ang mga barya o kahit ilang ulit
hugasan ang lalagyan ng mga ipinagbibili. Hindi ipagtatakang
hindi ito nauubos kahit madala
pauwi sa bahay ng mamimili.
Iyong nakita ang mga along
nangulubot sa noo ng nagtanong at iyong
naalala na isa ka lamang
batang namatayan ng magulang. Sinabi mo na lamang
na kailangan mo nang magsara.
