Duha ka beses ka ginsulalom, imo nadumduman. Sang una, ginpahigda ang imo butoy-butoy, habol ang kahapdos sa init kag kakatol sa hangin, kon may ara—indi bala amo sina pirme sa Dadiangas? Kon bugtaw, imo madumduman nga nagaduyan sa idalom sang mga iras sa mga kahoy kag nagakamang ang laway sa mga piod sa liog. Sang kadugayan, nag-agas ang mga butoy, gindala sa hangin—ang pagtuo sang katigulangan. Sang ikaduha, tigulang ka na, ara na sa sulod ang mga butoy suno sa mga doktor, ginhunahuna mo ang una, labi na ang kalangkag nga madala pasulod ang pirti gid ka pino nga yab-ok, ang pag-ugpot sang mga ginikanan gikan sa madugay nga pagkadula, kag ang pagpamati sa radyo sang nagabantay nga lolo. Sadto nga mga panahon, indi mapunggan ang pag-usbong sang duta pagkatalithi.
Dalawang beses kang nagkabulutong, iyong naalala. Sa una, ipinahiga ang iyong mga bulutong, kumot ang hapdi ng init at kati ng hangin, kung mayroon—hindi ba’t laging ganoon sa Dadiangas? Kung gising, iyong naalalang dumuduyan sa ilalim ng mga higad sa puno at gumagapang ang laway sa mga tupi ng iyong leeg. Hindi nagtagal, nanuyo ang mga bulutong, dinala ng hangin—ang paniwala ng matatanda. Sa pangalawa, matanda ka na, nasa loob na ang mga bulutong ayon sa doktor, inaalala ang una, lalo na ang pangambang madadala paloob ang pinong-pinong alikabok, ang pagsulpot ng mga magulang sa matagal na pagkawala, at ang pakikinig ng radyo ng lolong nagbabantay. Sa mga panahong iyon, hindi napipigilan ang pag- alingasaw ng lupa matapos umambon.
