Makatilingala ngaa kapayas ang imo nadumduman sadto nga kahigayonan: nagaagay ang duga sang sanga nga gin-utdan sang dahon kag buli bag-o ginsawsaw sa ginkutaw nga habon. Gintayhopan dayon agod amat-amat magdako ang ginabuhat nga bula, nga amat-amat buy-an kag palupukon. Nagpabilin lamang ang kapait sa laway. Ikaw, subong, ginaatubang ang tanom nga balunggay, indi gid kasubong. Gintulukan mo ini kag gintigbas-tigbas kay suno sa iloy, kinahanglan pabuguon sing masami agod hapos makab-ot kon kinahanglan bulungon ang mga dyutay nga pilas.
Nakapagtatakang bakit papaya ang naalala mo sa sandaling iyon: tumutulo ang dagta ng sangang pinutulan ng dahon at dulo bago isinawsaw sa hinalong sabon. Hinipan agad upang dahan- dahang lumaki ang nililikhang bula, na dahan-dahang bibitawan at papuputukin. Naiwan lamang ang pait sa laway. Ikaw, ngayon, kaharap ang tanim na malunggay, hindi talaga katulad. Tinitigan mo ito at pinagtataga dahil ayon sa ina, kailangang palaging putulan upang madaling maabot kung kailangang gamutin ang maliit na sugat.
