Nagtagbo mi sa akong anino taliwala sa desiyerto usa ka udtong tutok. Gitunol nako akong tuong kamot, apan ang akong anino milingo-lingo. “Walhon ko,” segun niya. Busa, akong gitunol akong walang kamot, apan wala gihapon niya dawata. “Wala pa diay ka makaila sa imong kaugalingon?” Miyango ko. “Bantog rang wala na ka makatultol sa imong lugar. Balikon to nako atong dapit.” Gitubag ko siya: “Walay...
Walay pulos ang pagtugkad pa sa imong nahibaw-an na, basin mablangko nuon ka ug sangpiton ko nimo sa imong ngalan ug ikaw mosangpit sa imong kaugalingon gamit akong ngalan. Ayaw ko sukit-sukita kon aduna pa bay angayang palugdangon. Ang kalubog kaluha sa kalibog. Usa ray tin-aw karong tungora: Wala ka milingi samtang nagsunod ko nimo. Anino lang ko sa imong anino.
Nagbarog ko karon niining buslotong sakayan nga naglawig sa dagat-dugo. Nagdilaab tibuok kong lawas, mihapuhap sa akong panit ang kainit. Karon nagpadung ko sa nasod diin ang mga pinutol nga pusod dili madugta, diin ang mga batan-on gilutas sa gugma ug gimatuto sa kalimot. Didto, magpaabot kanako ang kaugmaon sa silaw sa adlaw ug matod sa akong katiguwangan dili ko uhawon sa dugos sa kangitngit...