Makakaginhawa na gihapon an akon pinanlidungan
nga numero sa kalendaryo. Kay kun diri ka pa mabaya
sa kalibutan, diri mapipiritan pag-uli an mga tiil
nga maiha na nga waray hahangkupi san tapo-tapo.
Mao lugod an pagmamakauli, kun san-o nga diri na
makakaghangkop an mga kamot, ngan sa huna-huna nala
mahinanabo an mga harok san mga hinumduman.
Naduroy lugod an kabaraka, yana nga maaram
na san kamutangan san imo kahimo, san imo panapton,
ngan bisan san imo mga uban nga tistigos san pagpinamulat.
Sini nga takna, nga diri mo na mahibabatian, natigdamo
la an akon karuyag ig-istorya sa imo. Labaw san ngatanan,
an hinay-hinay nga pagpuni-as san adlaw kun ginkikinitaan
mo ini sa butnga san kadagatan, ngan mahingangatawa ka
san alibangbang nga sinin balud natatapsikan.
Nahinumdom ak lugod san imo tugon sa akon
nga tingali nakukutaw na an akon huna-huna,
kay kun diri krudo, naghahalo nga asgad ngan baga
san makina an pirmi ko nga naaamyon.
Tingali gadla naglalamiraw o sa alibangbang
ko la kaya igsalin-urog an kamingaw.
Makapira na bilnga san im-im an pamaagi
san pag-aro pasaylo, nga nahiagian la san diri pagbagaw.
Sugad san diri permanenti nga mga bura,
kadali bumalik san piniluan kahuman hapyuda
san palad an tinitipigan nga daster nga igreregalo ko sa imo.
Naruruyagan naton an kapula ngan an mga bukad nga iginburda
Mao an akon ginsupuhan. Magaan ini dad-on ngatanan
diri sugad san mga tiil nga nahingalimot na san dalan.
Dusk
The marked numbers in my calendar can now
be put to rest. If you are not to leave
this world yet, feet that have not hugged
the dust for a while won’t be forced to return.
How is it that the longing for home strikes you
when arms are no longer able to embrace
and kisses are only a memory?
Anxiety weighs you even more, now that I know
the way you look, your clothes,
and other witnesses to your enduring patience.
Now that you are hard of hearing, I brim
with stories to tell. Above all, to watch
with you the break of dawn
in mid-sea, and hear your laughter
at the butterfly and sea spray.
I remember you used to tell me
I must be out of my mind
because if it isn’t crude, it is whiff of salt
and machine that I’d always catch in the air.
Perhaps this is a dream, or only
in the butterfly do I celebrate yearning.
How many times have the lips sought ways
to ask forgiveness without speaking?
Like the transient sea foam,
creases of your duster, my gift to you,
disappear as I smoothen the folds with my palm.
We both love the crimson and embroidered flowers
This, you said, is where I got it.
All this is light
unlike feet forgetful of old paths.
Translated from Waray by Michael Carlo C. Villas
