May ligmat sa mata
Nin nag-aabong. Dawa
An maliksing kuruso-kuso
Sa hìbog kan mga awot,
Igwang imahen na binibilog
Sa buót. Sa laylayan
kaining alug-og, kun hihilingon
Sa puró, huto
An nagbubutong nin sulog.
Sarong sagkuran kundi kawaran.
Siisay an kaggibo?
Nagpapanday an daghan
Nin mga básang
Na kurab-kutab,
Mahagong na paghuna-huna
Sa laugan kan puso
Kaya dai mapanô
Nin katrangkiluhan an palibot.
Sa pagtangad, an pagtaob
Kan natarog na mga gamgam
Hatak an sadiri paitaas,
Parayo sa tarom
Nin saimong maan.
Sarong momentong
Mabarahibong kunop.
KAKATWA
May talas ang titig
Ng nag-aabang. Kahit
Ang dagling mga kaluskos
Sa kimpal ng mga damo,
Bumubuo ng mga ilahas
Na imahen sa isip. Sa dulo
Nitong mabatong bangin,
Tingnan: Anino ang humahatak
Ng agos. Kawalan ang hanggahan.
Maylikha ay sino?
Nagsasalansan ang dibdib
Nang wala sa hulog na nginig,
Pag-aakalang umaalingawngaw
Hanggang pinakailalim ng puso
Kaya di matahimik bawat gulod.
Tingalain: dambuhalang
Taib ng nabulabog na mga pakpak,
Hinihila ang mga sarili tungong
Tayog, palayo sa talas ng iyong titig.
Isang kimpal nang mabalahibong sandali.
