An nahinabo san una nga gab-i,
iba san durudlong nga imo hinihingyap—
Di mo pa nababatian an kutsara
nga nalagatak san tasa nga kapihan,
Nagpupukaw sa imo sugad
san nahiuna nga mga aga.
Pero diri kinahanglan an pagpukaw
san waray kurukaturog.
Hinungdan ini san mabug-at mo nga mga mata;
Masuol pa an imo kalawasan.
Diri mo kaya tuhayon
an mga iginrigalo sa iyo nga mga baso
ngan plato nga nagkabuong,
o bisan an pagsab-it san nahulog
nga ladawan san iyo kasal;
naabuyon sira san imo binabati—
Pinapakiana kun hain na an paghigugma
nga iginhangkop sa mga dagko nga Bato sa Biri.
Yana, sa banig ka hikikit-an, nagpipininsar
san mga napusak nga balud sa kabatuan.
An kaya mo la yana himuon, an pagtipig
san imo panapton, an pagbaya
san iyo balay nga ginhaharumuhom.
“Didto ak anay kanda Nanay.”
An imo asawa, maaram
nga ini nga takna maabot.
Sa kaupayan ngan kakurian–
iya kinakaptan an mga saad.
May pagkabaraka siya kun kamo nga duha
matalikod san kada tagsa.
Sugad san nahiuna nga mga aga,
titimplahon an kape nga tikang
san imo kag-anak sa Baryo Tigbawan .
Dida na la sa tasa niya igtataktak
an iya pagbasol. Uukayonan
an nanam nga imo nahigaraan.
Bisan nasabot nga pagpipintan.
Hingyap nga bumalik an mga nahiuna
nga mga aga nga kamo nagtatangko
ngan naghuhuruhimangraw san paghigugmaay
tubtub nga magpaso an huna-huna
ngan mahimawmawan
an nagsasabot nga mga dughan.
An aso an maguuslob san iyo balay
nga hinihirantan.
“Pagkape anay, diri maupay
magdisisyon kun waray sulod an imo tiyan.”
One Year After the Wedding
What happened last night was different
from the dallying you might have expected.
You have never yet heard of the spoon
tinkling against the coffee cup.
Which wakes you like those first few mornings.
But someone sleepless does not need waking.
For the heavy eyelids. The tired body.
You cannot bring yourself to sweep the broken
glasses and plates, gifts on our wedding day.
You cannot even straighten your wedding
picture that fell from the wall.
They seem to go with your feelings.
With the question of where love has gone,
embraced by the enormous Rock of Biri.
Now, you lie on the mat,
reminiscing the waves crashing on the rocks.
What you can only do now
is to fold your clothes,
and leave the feverish house.
“I’ll stay with Mother for a while.”
Your husband knows
this day was going to come.
In wealth and poverty—
he holds the promise.
He is anxious if you both would
turn your backs against each other.
He will make coffee from
the beans his parents in Baryo Tigbawan.
In the cup would he would pour his regret
to mingle with the taste you are used to.
Even with the knowledge of loss.
You wish those mornings were back,
where you just sit together at the table
and share your love until it heats up in the mind
and both hearts sober up with contentment.
The smoke rising from this cup
will heal this feverish house.
“Have some coffee. It’s not good
to make decisions when your stomach is empty.”
Translated from the Waray by Michael Carlo C. Villas
